U radu su analizirani stanišni resursi, kao potencijal za povećanje šumovitosti Vojvodine. Rezultati ove analize pokazuju da je šumovitost od 6.37% nedovoljna za stabilnost, održivi razvoj i biodiverzitet ekosistema Vojvodine. Šumovitost je izraženo najmanja u automorfnoj ekološkoj zoni, u zoni ratarske proizvodnje u Vojvodini. U ovoj zoni, u ekološkom smislu, dominiraju staništa tipa stepe ili šumo stepe, čiji je dominantan edafski predstavnik – černozem, koji zauzima 43.6% od ukupne površine Vojvodine. Analiza stanišnog potencijala u hidromorfnoj ekološkoj zoni u Vojvodini pokazuje veliki udeo hidromorfnih zemljišta, koja zauzimaju 44% od ukupne površine, posebno u klasi glejnih zemljišta (humoglej, euglej, oko 17%), čije je korišćenje limitirano njihovim fizičkim i hidrološkim osobinama, pa zahteva povećane troškove ulaganja, usled primene hidromeliorativnih mera. Značajan prostor za povećanje stepena šumovitosti Vojvodine predstavljaju ovakva staništa, pri čemu se primenjuje biološki metod melioracije, podizanjem šumskih zasada, kao najpogodnijeg oblika održivog razvoja ovakvih ekosistema. Osim ovih, Vojvodina poseduje značajne prostore (oko 5%) slabo korišćenih staništa, u halomorfnoj zoni, čiji je dominantan predstavnik solonec (alkalizovano zemljište), zatim solođ, koji su u prošlosti velikim delom bili obrasli lužnjakovo-jasenovim i lužnjakovo-grabovim šumama. I ovaj ekološki potencijal predstavlja veoma značajan prostor za povećanje stepena šumovitosti Vojvodine.